-----------------------
==>>...Zen....
EIGEN MENING REACTIES en MUZIEK en ANDER LEUKS
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
-----------
----------------
Perzische dichter Omar Khayyam
Wetenschapper en dichter
------
Omar Khayyam werd geboren in 1048.
Zijn wetenschappelijke bijdrage aan de astronomie en
geometrie maakten van hem een bekend man.
Daarnaast dichtte hij, veelal als loflied op het leven.
Van Khayyams werk verschenen wereldwijd vele vertalingen.
Zijn verzen worden nog dagelijks gelezen en
geciteerd in de Islamitische gemeenschap in Deventer.
De Perzische dichter Omar Khayyam mag dan duizend jaar
geleden geleefd hebben, zijn poezie is nog altijd toegankelijk
en actueel.
Dat zegt Zafer Aydogdu, integratiemedewerker van de
gemeente Deventer en een van de organisatoren van de
themamaand over
Omar Khayyam.
Het jaar 2009 is door de VN uitgeroepen tot het jaar van
Khayyam, omdat zijn werk 150 jaar geleden voor het eerst in
het Westen werd vertaald en sindsdien een wereldwijde
opmars heeft doorgemaakt.
Een aantal Deventer Khayyam-liefhebbers heeft deze
gelegenheid te baat genomen om een themamaand te
organiseren, met een lezing, een tentoonstelling in
Stadsarchief Athenaeum Bibliotheek (SAB) en een concert in
Theater Bouwkunde.
"Vroeger namen we een boek van Omar Khayyam mee in de
auto als we ergens naar toe gingen en gingen we onderweg
voordragen", zegt Aydogdu.
"Tegenwoordig kan het zo zijn dat iemand tijdens het eten
citeert uit zijn werk als opmaat voor een discussie."
De Turkse familie Aydogdu komt oorspronkelijk uit dezelfde
streek in het huidige Noord-Iran als Omar Khayyam.
Uit zijn werk komt een liberaal beeld van de islam naar voren.
"Leef nu, wees nu gelukkig want je weet niet wat er zal gebeuren",
vat Aydogdu de opvattingen van Khayyam samen.
"Geniet van de wijn en de liefde.
En met dat laatste wordt vooral de spirituele liefde bedoeld en
zo is het niet altijd opgevat.
Je moet de Koran niet te letterlijk nemen.
Als er staat dat wijn verboden is vraagt Khayyam:
wie heeft de wijnrank dan geschapen?"
De Perzische dichter leefde ten tijde van de bloei van de
islamitische wereld, toen het Westen nog in de donkere
middeleeuwen gedompeld was.
Aydogdu noemt dat de islamitische renaissance waarin kunst,
wetenschap en filosofie tot grote hoogten kwamen.
"Een deel van de boodschap is dat er meer overeenkomst is
tussen het Christendom en de Islam dan je tegenwoordig zou denken.
Ze putten uit dezelfde bron."
De tentoonstelling in het SAB laat 150 boeken zien met allerlei
uitgaven van de Rubaiyat, de gedichtencyclus van Khayyam.
De collectie is afkomstig van het Omar Khayyam Genootschap
en bevat Nederlandse en buitenlandse uitgaven.
Er is veel aandacht voor de Nederlandse dichters Leopold en
Boutens, die zijn werk vertaalden en door hem zijn beinvloed.
Poem List
Translated into English in 1859 by Edward FitzGerald
I.
Awake! for Morning in the Bowl of Night
Has flung the Stone that puts the Stars to Flight:
And Lo! the Hunter of the East has caught
The Sultan's Turret in a Noose of Light.
II.
Dreaming when Dawn's Left Hand was in the Sky
I heard a voice within the Tavern cry,
"Awake, my Little ones, and fill the Cup
Before Life's Liquor in its Cup be dry."
III.
And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted "Open then the Door!
You know how little while we have to stay,
And, once departed, may return no more."
IV.
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the White Hand of Moses on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.
V.
Iram indeed is gone with all its Rose,
And Jamshyd's Sev'ring'd Cup where no one Knows;
But still the Vine her ancient ruby yields,
And still a Garden by the Water blows.
VI.
And David's Lips are lock't; but in divine
High piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!
Red Wine!" -- the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to incarnadine.
VII.
Come, fill the Cup, and in the Fire of Spring
The Winter Garment of Repentance fling:
The Bird of Time has but a little way
To fly and Lo! the Bird is on the Wing.
VIII.
Whether at Naishapur or Babylon,
Whether the Cup with sweet or bitter run,
The Wine of Life keeps oozing drop by drop,
The Leaves of Life kep falling one by one.
IX.
Morning a thousand Roses brings, you say;
Yes, but where leaves the Rose of Yesterday?
And this first Summer month that brings the Rose
Shall take Jamshyd and Kaikobad away.
X.
But come with old Khayyam, and leave the Lot
Of Kaikobad and Kaikhosru forgot:
Let Rustum lay about him as he will,
Or Hatim Tai cry Supper heed them not.
XI.
With me along the strip of Herbage strown
That just divides the desert from the sown,
Where name of Slave and Sultan is forgot
And Peace is Mahmud on his Golden Throne!
XII.
A Book of Verses underneath the Bough,
A Jug of Wine, a Loaf of Bread, and Thou
Beside me singing in the Wilderness
Oh, Wilderness were Paradise enow!
XIII.
Some for the Glories of This World; and some
Sigh for the Prophet's Paradise to come;
Ah, take the Cash, and let the Promise go,
Nor heed the rumble of a distant Drum!
XIV.
Were it not Folly, Spider-like to spin
The Thread of present Life away to win
What? for ourselves, who know not if we shall
Breathe out the very Breath we now breathe in!
XV.
Look to the Rose that blows about us "Lo,
Laughing," she says, "into the World I blow:
At once the silken Tassel of my Purse
Tear, and its Treasure on the Garden throw."
XVI.
The Worldly Hope men set their Hearts upon
Turns Ashes -- or it prospers; and anon,
Like Snow upon the Desert's dusty Face
Lighting a little Hour or two is gone.
XVII.
And those who husbanded the Golden Grain,
And those who flung it to the Winds like Rain,
Alike to no such aureate Earth are turn'd
As, buried once, Men want dug up again.
XVIII.
Think, in this batter'd Caravanserai
Whose Doorways are alternate Night and Day,
How Sultan after Sultan with his Pomp
Abode his Hour or two and went his way.
XIX.
They say the Lion and the Lizard keep
The Courts where Jamshyd gloried and drank deep:
And Bahram, that great Hunter the Wild Ass
Stamps o'er his Head, but cannot break his Sleep.
XX.
I sometimes think that never blows so red
The Rose as where some buried Caesar bled;
That every Hyacinth the Garden wears
Dropt in its Lap from some once lovely Head.
XXI.
And this delightful Herb whose tender Green
Fledges the River's Lip on which we lean
Ah, lean upon it lightly! for who knows
From what once lovely Lip it springs unseen!
XXII.
Ah, my Beloved, fill the Cup that clears
To-day of past Regrets and future Fears
To-morrow? Why, To-morrow I may be
Myself with Yesterday's Sev'n Thousand Years.
XXIII.
Lo! some we loved, the loveliest and best
That Time and Fate of all their Vintage prest,
Have drunk their Cup a Round or two before,
And one by one crept silently to Rest.
XXIV.
And we, that now make merry in the Room
They left, and Summer dresses in new Bloom,
Ourselves must we beneath the Couch of Earth
Descend, ourselves to make a Couch for whom?
XXV.
Ah, make the most of what we may yet spend,
Before we too into the Dust descend;
Dust into Dust, and under Dust, to lie;
Sans Wine, sans Song, sans Singer, and sans End!
XXVI.
Alike for those who for To-day prepare,
And those that after some To-morrow stare,
A Muezzin from the Tower of Darkness cries
"Fools! Your Reward is neither Here nor There!"
XXVII.
Why, all the Saints and Sages who discuss'd
Of the Two Worlds so learnedly, are thrust
Like foolish Prophets forth; their Works to Scorn
Are scatter'd, and their Mouths are stopt with Dust.
XXVIII.
Oh, come with old Khayyam, and leave the Wise
To talk; one thing is certain, that Life flies;
One thing is certain, and the Rest is Lies;
The Flower that once has blown forever dies.
XXIX.
Myself when young did eagerly frequent
Doctor and Saint, and heard great Argument
About it and about; but evermore
Came out by the same Door as in I went.
XXX.
With them the Seed of Wisdom did I sow,
And with my own hand labour'd it to grow:
And this was all the Harvest that I reap'd
"I came like Water and like Wind I go."
XXXI.
Into this Universe, and Why not knowing,
Nor Whence, like Water willy-nilly flowing:
And out of it, as Wind along the Waste,
I know not Whither, willy-nilly blowing.
XXXII.
Up from Earth's Centre through the Seventh Gate
I rose, and on the Throne of Saturn sate,
And many Knots unravel'd by the Road;
But not the Master-Knot of Human Fate.
XXXIII.
There was the Door to which I found no Key:
There was the Veil through which I could not see:
Some little talk awhile of Me and Thee
There was -- and then no more of Thee and Me.
XXXIV.
Then to the rolling Heav'n itself I cried,
Asking, "What Lamp had Destiny to guide
Her little Children stumbling in the Dark?"
And -- "A blind Understanding!" Heav'n replied.
XXXV.
Then to the Lip of this poor earthen Urn
I lean'd, the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur'd "While you live,
Drink! -- for, once dead, you never shall return."
XXXVI.
I think the Vessel, that with fugitive
Articulation answer'd, once did live,
And merry-make, and the cold Lip I kiss'd,
How many Kisses might it take and give!
XXXVII.
For in the Market-place, one Dusk of Day,
I watch'd the Potter thumping his wet Clay:
And with its all obliterated Tongue
It murmur'd "Gently, Brother, gently, pray!"
XXXVIII.
And has not such a Story from of Old
Down Man's successive generations roll\d
Of such a clod of saturated Earth
Cast by the Maker into Human mould?
XXXIX.
Ah, fill the Cup: what boots it to repeat
How Time is slipping underneath our Feet:
Unborn To-morrow, and dead Yesterday,
Why fret about them if To-day be sweet!
XL.
A Moment's Halt a momentary taste
Of Being from the Well amid the Waste
And Lo! the phantom Caravan has reach'd
The Nothing it set out from Oh, make haste!
XLI.
Oh, plagued no more with Human or Divine,
To-morrow's tangle to itself resign,
And lose your fingers in the tresses of
The Cypress-slender Minister of Wine.
XLII.
Waste not your Hour, nor in the vain pursuit
Of This and That endeavor and dispute;
Better be merry with the fruitful Grape
Than sadden after none, or bitter, fruit.
XLIII.
You know, my Friends, with what a brave Carouse
I made a Second Marriage in my house;
Divorced old barren Reason from my Bed,
And took the Daughter of the Vine to Spouse.
XLIV.
And lately, by the Tavern Door agape,
Came stealing through the Dusk an Angel Shape
Bearing a Vessel on his Shoulder; and
He bid me taste of it; and 'twas the Grape!
XLV.
The Grape that can with Logic absolute
The Two-and-Seventy jarring Sects confute:
The subtle Alchemest that in a Trice
Life's leaden Metal into Gold transmute.
XLVI.
Why, be this Juice the growth of God, who dare
Blaspheme the twisted tendril as Snare?
A Blessing, we should use it, should we not?
And if a Curse why, then, Who set it there?
XLVII.
But leave the Wise to wrangle, and with me
The Quarrel of the Universe let be:
And, in some corner of the Hubbub couch'd,
Make Game of that which makes as much of Thee.
XLVIII.
For in and out, above, about, below,
'Tis nothing but a Magic Shadow-show,
Play'd in a Box whose Candle is the Sun,
Round which we Phantom Figures come and go.
XLIX.
Strange, is it not? that of the myriads who
Before us pass'd the door of Darkness through
Not one returns to tell us of the Road,
Which to discover we must travel too.
L.
The Revelations of Devout and Learn'd
Who rose before us, and as Prophets burn'd,
Are all but Stories, which, awoke from Sleep,
They told their fellows, and to Sleep return'd.
LI.
Why, if the Soul can fling the Dust aside,
And naked on the Air of Heaven ride,
Is't not a shame -- Is't not a shame for him
So long in this Clay suburb to abide?
LII.
But that is but a Tent wherein may rest
A Sultan to the realm of Death addrest;
The Sultan rises, and the dark Ferrash
Strikes, and prepares it for another guest.
LIII.
I sent my Soul through the Invisible,
Some letter of that After-life to spell:
And after many days my Soul return'd
And said, "Behold, Myself am Heav'n and Hell."
LIV.
Heav\n but the Vision of fulfill'd Desire,
And Hell the Shadow of a Soul on fire,
Cast on the Darkness into which Ourselves,
So late emerg'd from, shall so soon expire.
LV.
While the Rose blows along the River Brink,
With old Khayyam and ruby vintage drink:
And when the Angel with his darker Draught
Draws up to Thee take that, and do not shrink.
LVI.
And fear not lest Existence closing your
Account, should lose, or know the type no more;
The Eternal Saki from the Bowl has pour'd
Millions of Bubbls like us, and will pour.
LVII.
When You and I behind the Veil are past,
Oh but the long long while the World shall last,
Which of our Coming and Departure heeds
As much as Ocean of a pebble-cast.
LVIII.
Tis all a Chequer-board of Nights and Days
Where Destiny with Men for Pieces plays:
Hither and thither moves, and mates, and slays,
And one by one back in the Closet lays.
LIX.
The Ball no Question makes of Ayes and Noes,
But Right or Left, as strikes the Player goes;
And he that toss'd Thee down into the Field,
He knows about it all He knows HE knows!
LX.
The Moving Finger writes; and, having writ,
Moves on: nor all thy Piety nor Wit
Shall lure it back to cancel half a Line,
Nor all thy Tears wash out a Word of it.
LXI.
For let Philosopher and Doctor preach
Of what they will, and what they will not each
Is but one Link in an eternal Chain
That none can slip, nor break, nor over-reach.
LXII.
And that inverted Bowl we call The Sky,
Whereunder crawling coop't we live and die,
Lift not thy hands to it for help for It
Rolls impotently on as Thou or I.
LXIII.
With Earth's first Clay They did the Last Man knead,
And then of the Last Harvest sow'd the Seed:
Yea, the first Morning of Creation wrote
What the Last Dawn of Reckoning shall read.
LXIV.
Yesterday This Day's Madness did prepare;
To-morrow's Silence, Triumph, or Despair:
Drink! for you know not whence you came, nor why:
Drink! for you know not why you go, nor where.
LXV.
I tell You this When, starting from the Goal,
Over the shoulders of the flaming Foal
Of Heav'n Parwin and Mushtari they flung,
In my predestin'd Plot of Dust and Soul.
LXVI.
The Vine has struck a fiber: which about
If clings my Being let the Dervish flout;
Of my Base metal may be filed a Key,
That shall unlock the Door he howls without.
LXVII.
And this I know: whether the one True Light,
Kindle to Love, or Wrath consume me quite,
One Glimpse of It within the Tavern caught
Better than in the Temple lost outright.
LXVIII.
What! out of senseless Nothing to provoke
A conscious Something to resent the yoke
Of unpermitted Pleasure, under pain
Of Everlasting Penalties, if broke!
LXIX.
What! from his helpless Creature be repaid
Pure Gold for what he lent us dross-allay'd
Sue for a Debt we never did contract,
And cannot answer Oh the sorry trade!
LXX.
Nay, but for terror of his wrathful Face,
I swear I will not call Injustice Grace;
Not one Good Fellow of the Tavern but
Would kick so poor a Coward from the place.
LXXI.
Oh Thou, who didst with pitfall and with gin
Beset the Road I was to wander in,
Thou will not with Predestin'd Evil round
Enmesh me, and impute my Fall to Sin?
LXXII.
Oh, Thou, who Man of baser Earth didst make,
And who with Eden didst devise the Snake;
For all the Sin wherewith the Face of Man
Is blacken'd, Man's Forgiveness give and take!
LXXIII.
Listen again. One Evening at the Close
Of Ramazan, ere the better Moon arose,
In that old Potter's Shop I stood alone
With the clay Population round in Rows.
LXXIV.
And, strange to tell, among that Earthen Lot
Some could articulate, while others not:
And suddenly one more impatient cried
"Who is the Potter, pray, and who the Pot?"
LXXV.
Then said another "Surely not in vain
My Substance from the common Earth was ta'en,
That He who subtly wrought me into Shape
Should stamp me back to common Earth again."
LXXVI.
Another said "Why, ne'er a peevish Boy,
Would break the Bowl from which he drank in Joy;
Shall He that made the vessel in pure Love
And Fancy, in an after Rage destroy?"
LXXVII.
None answer'd this; but after Silence spake
A Vessel of a more ungainly Make:
"They sneer at me for leaning all awry;
What! did the Hand then of the Potter shake?"
LXXVIII:
"Why," said another, "Some there are who tell
Of one who threatens he will toss to Hell
The luckless Pots he marred in making Pish!
He's a Good Fellow, and 'twill all be well."
LXXIX.
Then said another with a long-drawn Sigh,
"My Clay with long oblivion is gone dry:
But, fill me with the old familiar Juice,
Methinks I might recover by-and-by!"
LXXX.
So while the Vessels one by one were speaking,
The Little Moon look'd in that all were seeking:
And then they jogg'd each other, "Brother! Brother!
Now for the Porter's shoulder-knot a-creaking!"
LXXXI.
Ah, with the Grape my fading Life provide,
And wash my Body whence the Life has died,
And in a Windingsheet of Vine-leaf wrapt,
So bury me by some sweet Garden-side.
LXXXII.
That ev'n my buried Ashes such a Snare
Of Perfume shall fling up into the Air,
As not a True Believer passing by
But shall be overtaken unaware.
LXXXIII.
Indeed the Idols I have loved so long
Have done my Credit in Men's Eye much wrong:
Have drown'd my Honour in a shallow Cup,
And sold my Reputation for a Song.
LXXXIV.
Indeed, indeed, Repentance oft before
I swore -- but was I sober when I swore?
And then, and then came Spring, and Rose-in-hand
My thread-bare Penitence apieces tore.
LXXXV.
And much as Wine has play'd the Infidel,
And robb\d me of my Robe of Honor well,
I often wonder what the Vintners buy
One half so precious as the Goods they sell.
LXXXVI.
Alas, that Spring should vanish with the Rose!
That Youth's sweet-scented Manuscript should close!
The Nightingale that in the Branches sang,
Ah, whence, and whither flown again, who knows!
LXXXVII.
Would but the Desert of the Fountain yield
One glimpse If dimly, yet indeed, reveal'd
To which the fainting Traveller might spring,
As springs the trampled herbage of the field!
LXXXVIII.
Ah Love! could thou and I with Fate conspire
To grasp this sorry Scheme of Things entire,
Would not we shatter it to bits and then
Re-mould it nearer to the Heart's Desire!
LXXXIX.
Ah, Moon of my Delight who know'st no wane,
The Moon of Heav'n is rising once again:
How oft hereafter rising shall she look
Through this same Garden after me -- in vain!
XC.
And when like her, oh Saki, you shall pass
Among the Guests star-scatter'd on the Grass,
And in your joyous errand reach the spot
Where I made one turn down an empty Glass!
TAMAM SHUD
Omar Khayyam (Umar Khayyam)
----------------Perzische dichter Omar Khayyam
Wetenschapper en dichter
------
Omar Khayyam werd geboren in 1048.
Zijn wetenschappelijke bijdrage aan de astronomie en
geometrie maakten van hem een bekend man.
Daarnaast dichtte hij, veelal als loflied op het leven.
Van Khayyams werk verschenen wereldwijd vele vertalingen.
Zijn verzen worden nog dagelijks gelezen en
geciteerd in de Islamitische gemeenschap in Deventer.
De Perzische dichter Omar Khayyam mag dan duizend jaar
geleden geleefd hebben, zijn poezie is nog altijd toegankelijk
en actueel.
Dat zegt Zafer Aydogdu, integratiemedewerker van de
gemeente Deventer en een van de organisatoren van de
themamaand over
Omar Khayyam.
Het jaar 2009 is door de VN uitgeroepen tot het jaar van
Khayyam, omdat zijn werk 150 jaar geleden voor het eerst in
het Westen werd vertaald en sindsdien een wereldwijde
opmars heeft doorgemaakt.
Een aantal Deventer Khayyam-liefhebbers heeft deze
gelegenheid te baat genomen om een themamaand te
organiseren, met een lezing, een tentoonstelling in
Stadsarchief Athenaeum Bibliotheek (SAB) en een concert in
Theater Bouwkunde.
"Vroeger namen we een boek van Omar Khayyam mee in de
auto als we ergens naar toe gingen en gingen we onderweg
voordragen", zegt Aydogdu.
"Tegenwoordig kan het zo zijn dat iemand tijdens het eten
citeert uit zijn werk als opmaat voor een discussie."
De Turkse familie Aydogdu komt oorspronkelijk uit dezelfde
streek in het huidige Noord-Iran als Omar Khayyam.
Uit zijn werk komt een liberaal beeld van de islam naar voren.
"Leef nu, wees nu gelukkig want je weet niet wat er zal gebeuren",
vat Aydogdu de opvattingen van Khayyam samen.
"Geniet van de wijn en de liefde.
En met dat laatste wordt vooral de spirituele liefde bedoeld en
zo is het niet altijd opgevat.
Je moet de Koran niet te letterlijk nemen.
Als er staat dat wijn verboden is vraagt Khayyam:
wie heeft de wijnrank dan geschapen?"
De Perzische dichter leefde ten tijde van de bloei van de
islamitische wereld, toen het Westen nog in de donkere
middeleeuwen gedompeld was.
Aydogdu noemt dat de islamitische renaissance waarin kunst,
wetenschap en filosofie tot grote hoogten kwamen.
"Een deel van de boodschap is dat er meer overeenkomst is
tussen het Christendom en de Islam dan je tegenwoordig zou denken.
Ze putten uit dezelfde bron."
De tentoonstelling in het SAB laat 150 boeken zien met allerlei
uitgaven van de Rubaiyat, de gedichtencyclus van Khayyam.
De collectie is afkomstig van het Omar Khayyam Genootschap
en bevat Nederlandse en buitenlandse uitgaven.
Er is veel aandacht voor de Nederlandse dichters Leopold en
Boutens, die zijn werk vertaalden en door hem zijn beinvloed.
Poem List
Translated into English in 1859 by Edward FitzGerald
I.
Awake! for Morning in the Bowl of Night
Has flung the Stone that puts the Stars to Flight:
And Lo! the Hunter of the East has caught
The Sultan's Turret in a Noose of Light.
II.
Dreaming when Dawn's Left Hand was in the Sky
I heard a voice within the Tavern cry,
"Awake, my Little ones, and fill the Cup
Before Life's Liquor in its Cup be dry."
III.
And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted "Open then the Door!
You know how little while we have to stay,
And, once departed, may return no more."
IV.
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the White Hand of Moses on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.
V.
Iram indeed is gone with all its Rose,
And Jamshyd's Sev'ring'd Cup where no one Knows;
But still the Vine her ancient ruby yields,
And still a Garden by the Water blows.
VI.
And David's Lips are lock't; but in divine
High piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!
Red Wine!" -- the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to incarnadine.
VII.
Come, fill the Cup, and in the Fire of Spring
The Winter Garment of Repentance fling:
The Bird of Time has but a little way
To fly and Lo! the Bird is on the Wing.
VIII.
Whether at Naishapur or Babylon,
Whether the Cup with sweet or bitter run,
The Wine of Life keeps oozing drop by drop,
The Leaves of Life kep falling one by one.
IX.
Morning a thousand Roses brings, you say;
Yes, but where leaves the Rose of Yesterday?
And this first Summer month that brings the Rose
Shall take Jamshyd and Kaikobad away.
X.
But come with old Khayyam, and leave the Lot
Of Kaikobad and Kaikhosru forgot:
Let Rustum lay about him as he will,
Or Hatim Tai cry Supper heed them not.
XI.
With me along the strip of Herbage strown
That just divides the desert from the sown,
Where name of Slave and Sultan is forgot
And Peace is Mahmud on his Golden Throne!
XII.
A Book of Verses underneath the Bough,
A Jug of Wine, a Loaf of Bread, and Thou
Beside me singing in the Wilderness
Oh, Wilderness were Paradise enow!
XIII.
Some for the Glories of This World; and some
Sigh for the Prophet's Paradise to come;
Ah, take the Cash, and let the Promise go,
Nor heed the rumble of a distant Drum!
XIV.
Were it not Folly, Spider-like to spin
The Thread of present Life away to win
What? for ourselves, who know not if we shall
Breathe out the very Breath we now breathe in!
XV.
Look to the Rose that blows about us "Lo,
Laughing," she says, "into the World I blow:
At once the silken Tassel of my Purse
Tear, and its Treasure on the Garden throw."
XVI.
The Worldly Hope men set their Hearts upon
Turns Ashes -- or it prospers; and anon,
Like Snow upon the Desert's dusty Face
Lighting a little Hour or two is gone.
XVII.
And those who husbanded the Golden Grain,
And those who flung it to the Winds like Rain,
Alike to no such aureate Earth are turn'd
As, buried once, Men want dug up again.
XVIII.
Think, in this batter'd Caravanserai
Whose Doorways are alternate Night and Day,
How Sultan after Sultan with his Pomp
Abode his Hour or two and went his way.
XIX.
They say the Lion and the Lizard keep
The Courts where Jamshyd gloried and drank deep:
And Bahram, that great Hunter the Wild Ass
Stamps o'er his Head, but cannot break his Sleep.
XX.
I sometimes think that never blows so red
The Rose as where some buried Caesar bled;
That every Hyacinth the Garden wears
Dropt in its Lap from some once lovely Head.
XXI.
And this delightful Herb whose tender Green
Fledges the River's Lip on which we lean
Ah, lean upon it lightly! for who knows
From what once lovely Lip it springs unseen!
XXII.
Ah, my Beloved, fill the Cup that clears
To-day of past Regrets and future Fears
To-morrow? Why, To-morrow I may be
Myself with Yesterday's Sev'n Thousand Years.
XXIII.
Lo! some we loved, the loveliest and best
That Time and Fate of all their Vintage prest,
Have drunk their Cup a Round or two before,
And one by one crept silently to Rest.
XXIV.
And we, that now make merry in the Room
They left, and Summer dresses in new Bloom,
Ourselves must we beneath the Couch of Earth
Descend, ourselves to make a Couch for whom?
XXV.
Ah, make the most of what we may yet spend,
Before we too into the Dust descend;
Dust into Dust, and under Dust, to lie;
Sans Wine, sans Song, sans Singer, and sans End!
XXVI.
Alike for those who for To-day prepare,
And those that after some To-morrow stare,
A Muezzin from the Tower of Darkness cries
"Fools! Your Reward is neither Here nor There!"
XXVII.
Why, all the Saints and Sages who discuss'd
Of the Two Worlds so learnedly, are thrust
Like foolish Prophets forth; their Works to Scorn
Are scatter'd, and their Mouths are stopt with Dust.
XXVIII.
Oh, come with old Khayyam, and leave the Wise
To talk; one thing is certain, that Life flies;
One thing is certain, and the Rest is Lies;
The Flower that once has blown forever dies.
XXIX.
Myself when young did eagerly frequent
Doctor and Saint, and heard great Argument
About it and about; but evermore
Came out by the same Door as in I went.
XXX.
With them the Seed of Wisdom did I sow,
And with my own hand labour'd it to grow:
And this was all the Harvest that I reap'd
"I came like Water and like Wind I go."
XXXI.
Into this Universe, and Why not knowing,
Nor Whence, like Water willy-nilly flowing:
And out of it, as Wind along the Waste,
I know not Whither, willy-nilly blowing.
XXXII.
Up from Earth's Centre through the Seventh Gate
I rose, and on the Throne of Saturn sate,
And many Knots unravel'd by the Road;
But not the Master-Knot of Human Fate.
XXXIII.
There was the Door to which I found no Key:
There was the Veil through which I could not see:
Some little talk awhile of Me and Thee
There was -- and then no more of Thee and Me.
XXXIV.
Then to the rolling Heav'n itself I cried,
Asking, "What Lamp had Destiny to guide
Her little Children stumbling in the Dark?"
And -- "A blind Understanding!" Heav'n replied.
XXXV.
Then to the Lip of this poor earthen Urn
I lean'd, the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur'd "While you live,
Drink! -- for, once dead, you never shall return."
XXXVI.
I think the Vessel, that with fugitive
Articulation answer'd, once did live,
And merry-make, and the cold Lip I kiss'd,
How many Kisses might it take and give!
XXXVII.
For in the Market-place, one Dusk of Day,
I watch'd the Potter thumping his wet Clay:
And with its all obliterated Tongue
It murmur'd "Gently, Brother, gently, pray!"
XXXVIII.
And has not such a Story from of Old
Down Man's successive generations roll\d
Of such a clod of saturated Earth
Cast by the Maker into Human mould?
XXXIX.
Ah, fill the Cup: what boots it to repeat
How Time is slipping underneath our Feet:
Unborn To-morrow, and dead Yesterday,
Why fret about them if To-day be sweet!
XL.
A Moment's Halt a momentary taste
Of Being from the Well amid the Waste
And Lo! the phantom Caravan has reach'd
The Nothing it set out from Oh, make haste!
XLI.
Oh, plagued no more with Human or Divine,
To-morrow's tangle to itself resign,
And lose your fingers in the tresses of
The Cypress-slender Minister of Wine.
XLII.
Waste not your Hour, nor in the vain pursuit
Of This and That endeavor and dispute;
Better be merry with the fruitful Grape
Than sadden after none, or bitter, fruit.
XLIII.
You know, my Friends, with what a brave Carouse
I made a Second Marriage in my house;
Divorced old barren Reason from my Bed,
And took the Daughter of the Vine to Spouse.
XLIV.
And lately, by the Tavern Door agape,
Came stealing through the Dusk an Angel Shape
Bearing a Vessel on his Shoulder; and
He bid me taste of it; and 'twas the Grape!
XLV.
The Grape that can with Logic absolute
The Two-and-Seventy jarring Sects confute:
The subtle Alchemest that in a Trice
Life's leaden Metal into Gold transmute.
XLVI.
Why, be this Juice the growth of God, who dare
Blaspheme the twisted tendril as Snare?
A Blessing, we should use it, should we not?
And if a Curse why, then, Who set it there?
XLVII.
But leave the Wise to wrangle, and with me
The Quarrel of the Universe let be:
And, in some corner of the Hubbub couch'd,
Make Game of that which makes as much of Thee.
XLVIII.
For in and out, above, about, below,
'Tis nothing but a Magic Shadow-show,
Play'd in a Box whose Candle is the Sun,
Round which we Phantom Figures come and go.
XLIX.
Strange, is it not? that of the myriads who
Before us pass'd the door of Darkness through
Not one returns to tell us of the Road,
Which to discover we must travel too.
L.
The Revelations of Devout and Learn'd
Who rose before us, and as Prophets burn'd,
Are all but Stories, which, awoke from Sleep,
They told their fellows, and to Sleep return'd.
LI.
Why, if the Soul can fling the Dust aside,
And naked on the Air of Heaven ride,
Is't not a shame -- Is't not a shame for him
So long in this Clay suburb to abide?
LII.
But that is but a Tent wherein may rest
A Sultan to the realm of Death addrest;
The Sultan rises, and the dark Ferrash
Strikes, and prepares it for another guest.
LIII.
I sent my Soul through the Invisible,
Some letter of that After-life to spell:
And after many days my Soul return'd
And said, "Behold, Myself am Heav'n and Hell."
LIV.
Heav\n but the Vision of fulfill'd Desire,
And Hell the Shadow of a Soul on fire,
Cast on the Darkness into which Ourselves,
So late emerg'd from, shall so soon expire.
LV.
While the Rose blows along the River Brink,
With old Khayyam and ruby vintage drink:
And when the Angel with his darker Draught
Draws up to Thee take that, and do not shrink.
LVI.
And fear not lest Existence closing your
Account, should lose, or know the type no more;
The Eternal Saki from the Bowl has pour'd
Millions of Bubbls like us, and will pour.
LVII.
When You and I behind the Veil are past,
Oh but the long long while the World shall last,
Which of our Coming and Departure heeds
As much as Ocean of a pebble-cast.
LVIII.
Tis all a Chequer-board of Nights and Days
Where Destiny with Men for Pieces plays:
Hither and thither moves, and mates, and slays,
And one by one back in the Closet lays.
LIX.
The Ball no Question makes of Ayes and Noes,
But Right or Left, as strikes the Player goes;
And he that toss'd Thee down into the Field,
He knows about it all He knows HE knows!
LX.
The Moving Finger writes; and, having writ,
Moves on: nor all thy Piety nor Wit
Shall lure it back to cancel half a Line,
Nor all thy Tears wash out a Word of it.
LXI.
For let Philosopher and Doctor preach
Of what they will, and what they will not each
Is but one Link in an eternal Chain
That none can slip, nor break, nor over-reach.
LXII.
And that inverted Bowl we call The Sky,
Whereunder crawling coop't we live and die,
Lift not thy hands to it for help for It
Rolls impotently on as Thou or I.
LXIII.
With Earth's first Clay They did the Last Man knead,
And then of the Last Harvest sow'd the Seed:
Yea, the first Morning of Creation wrote
What the Last Dawn of Reckoning shall read.
LXIV.
Yesterday This Day's Madness did prepare;
To-morrow's Silence, Triumph, or Despair:
Drink! for you know not whence you came, nor why:
Drink! for you know not why you go, nor where.
LXV.
I tell You this When, starting from the Goal,
Over the shoulders of the flaming Foal
Of Heav'n Parwin and Mushtari they flung,
In my predestin'd Plot of Dust and Soul.
LXVI.
The Vine has struck a fiber: which about
If clings my Being let the Dervish flout;
Of my Base metal may be filed a Key,
That shall unlock the Door he howls without.
LXVII.
And this I know: whether the one True Light,
Kindle to Love, or Wrath consume me quite,
One Glimpse of It within the Tavern caught
Better than in the Temple lost outright.
LXVIII.
What! out of senseless Nothing to provoke
A conscious Something to resent the yoke
Of unpermitted Pleasure, under pain
Of Everlasting Penalties, if broke!
LXIX.
What! from his helpless Creature be repaid
Pure Gold for what he lent us dross-allay'd
Sue for a Debt we never did contract,
And cannot answer Oh the sorry trade!
LXX.
Nay, but for terror of his wrathful Face,
I swear I will not call Injustice Grace;
Not one Good Fellow of the Tavern but
Would kick so poor a Coward from the place.
LXXI.
Oh Thou, who didst with pitfall and with gin
Beset the Road I was to wander in,
Thou will not with Predestin'd Evil round
Enmesh me, and impute my Fall to Sin?
LXXII.
Oh, Thou, who Man of baser Earth didst make,
And who with Eden didst devise the Snake;
For all the Sin wherewith the Face of Man
Is blacken'd, Man's Forgiveness give and take!
LXXIII.
Listen again. One Evening at the Close
Of Ramazan, ere the better Moon arose,
In that old Potter's Shop I stood alone
With the clay Population round in Rows.
LXXIV.
And, strange to tell, among that Earthen Lot
Some could articulate, while others not:
And suddenly one more impatient cried
"Who is the Potter, pray, and who the Pot?"
LXXV.
Then said another "Surely not in vain
My Substance from the common Earth was ta'en,
That He who subtly wrought me into Shape
Should stamp me back to common Earth again."
LXXVI.
Another said "Why, ne'er a peevish Boy,
Would break the Bowl from which he drank in Joy;
Shall He that made the vessel in pure Love
And Fancy, in an after Rage destroy?"
LXXVII.
None answer'd this; but after Silence spake
A Vessel of a more ungainly Make:
"They sneer at me for leaning all awry;
What! did the Hand then of the Potter shake?"
LXXVIII:
"Why," said another, "Some there are who tell
Of one who threatens he will toss to Hell
The luckless Pots he marred in making Pish!
He's a Good Fellow, and 'twill all be well."
LXXIX.
Then said another with a long-drawn Sigh,
"My Clay with long oblivion is gone dry:
But, fill me with the old familiar Juice,
Methinks I might recover by-and-by!"
LXXX.
So while the Vessels one by one were speaking,
The Little Moon look'd in that all were seeking:
And then they jogg'd each other, "Brother! Brother!
Now for the Porter's shoulder-knot a-creaking!"
LXXXI.
Ah, with the Grape my fading Life provide,
And wash my Body whence the Life has died,
And in a Windingsheet of Vine-leaf wrapt,
So bury me by some sweet Garden-side.
LXXXII.
That ev'n my buried Ashes such a Snare
Of Perfume shall fling up into the Air,
As not a True Believer passing by
But shall be overtaken unaware.
LXXXIII.
Indeed the Idols I have loved so long
Have done my Credit in Men's Eye much wrong:
Have drown'd my Honour in a shallow Cup,
And sold my Reputation for a Song.
LXXXIV.
Indeed, indeed, Repentance oft before
I swore -- but was I sober when I swore?
And then, and then came Spring, and Rose-in-hand
My thread-bare Penitence apieces tore.
LXXXV.
And much as Wine has play'd the Infidel,
And robb\d me of my Robe of Honor well,
I often wonder what the Vintners buy
One half so precious as the Goods they sell.
LXXXVI.
Alas, that Spring should vanish with the Rose!
That Youth's sweet-scented Manuscript should close!
The Nightingale that in the Branches sang,
Ah, whence, and whither flown again, who knows!
LXXXVII.
Would but the Desert of the Fountain yield
One glimpse If dimly, yet indeed, reveal'd
To which the fainting Traveller might spring,
As springs the trampled herbage of the field!
LXXXVIII.
Ah Love! could thou and I with Fate conspire
To grasp this sorry Scheme of Things entire,
Would not we shatter it to bits and then
Re-mould it nearer to the Heart's Desire!
LXXXIX.
Ah, Moon of my Delight who know'st no wane,
The Moon of Heav'n is rising once again:
How oft hereafter rising shall she look
Through this same Garden after me -- in vain!
XC.
And when like her, oh Saki, you shall pass
Among the Guests star-scatter'd on the Grass,
And in your joyous errand reach the spot
Where I made one turn down an empty Glass!
TAMAM SHUD
Omar Khayyam (Umar Khayyam)
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
Denkend aan Holland
Zie ik brede rivieren
traag door oneinig
laagland gaan,
Rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband,
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veel kleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
**********************************
(1929) Dooi
Ik zit voor het open raam van de kroeg.
Het is zonnig, het is nog vrij vroeg.
En zeer, zeer vroeg was vanmorgen het licht,
de wereld, de zon en het jaar,
waardoor ik liep in snel, verend ritme,
stromend en stralend -
en lachend met haar,
die nu met een blinkend gezicht
tegenover mij zit.
Zij lacht, haar tanden zijn wit.
De schaduw op onze tafel verschuift...
plotseling zegt zij:
"Drink, nu ligt de zon in je glas",
en alsof zij het eeuwige leven gaf,
giet ik de brandende zon in mijn mond. -
Zij daalt in mij af,
zij gaat vurig en fonkelend in mij onder,
zij verdeelt zich over mijn aadren,
zij wordt een deel van mijn bloed.
==>>Marsman-De grijsaard en de jongeling (video)
----------------Denkend aan Holland
Zie ik brede rivieren
traag door oneinig
laagland gaan,
Rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband,
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veel kleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
**********************************
(1929) Dooi
Ik zit voor het open raam van de kroeg.
Het is zonnig, het is nog vrij vroeg.
En zeer, zeer vroeg was vanmorgen het licht,
de wereld, de zon en het jaar,
waardoor ik liep in snel, verend ritme,
stromend en stralend -
en lachend met haar,
die nu met een blinkend gezicht
tegenover mij zit.
Zij lacht, haar tanden zijn wit.
De schaduw op onze tafel verschuift...
plotseling zegt zij:
"Drink, nu ligt de zon in je glas",
en alsof zij het eeuwige leven gaf,
giet ik de brandende zon in mijn mond. -
Zij daalt in mij af,
zij gaat vurig en fonkelend in mij onder,
zij verdeelt zich over mijn aadren,
zij wordt een deel van mijn bloed.
==>>Marsman-De grijsaard en de jongeling (video)
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
Rajneesh Chandra Mohan 11 december 1931 – 19 januari 1990
gedurende de jaren '70 van de twintigste eeuw beter
bekend als Bhagwan Shree Rajneesh en later als Osho,
was een goeroe en de stichter en inspirator van een jonge
spirituele beweging, de Bhagwanbeweging in India,
de VS en Europa.
Hij heeft 650 boeken geschreven.
==>>...Osho....
Dans Meditatie
Vergeet de danser, het centrum van het ego.
Word die dans, dat is de meditatie.
Ga zo op in de dans dat je volkomen vergeet dat jij het bent
die danst, en dat je het gevoel krijgt dat jij de dans bent.
Pas als die scheiding opgeheven is, wordt het een meditatie.
Zolang die scheiding er is, is het een oefening: goed, gezond,
maar spiritueel kun je het niet noemen.
Het is gewoon een dans.
Dansen op zich is goed – tot op een bepaalde hoogte is het
goed.
Je voelt je erna weer fris en jong.
Maar het is nog geen meditatie.
De danser moet verdwijnen, totdat alleen nog de dans overblijft.
Wat moet je dus doen?
Ga volkomen in de dans op, want een scheiding is er alleen als
jij niet volkomen in de dans opgaat.
Als je aan de kant blijft staan en naar je eigen dans kijkt, houd
je de scheiding in stand: jij bent de danser en jij bent het die
kijkt.
Dan is het dansen alleen een handeling, iets wat jij doet: het is
niet je wezen.
Geef je er volledig aan over, ga er helemaal in op.
Distantieer je niet, wees geen toeschouwer.
Doe mee!
Laat de dans gaan zoals hij zelf wil, forceer niets.
Integendeel, volg hem, laat hem gebeuren.
Het is niet zo zeer een doen als wel een laten gebeuren.
Behoud je feestelijke stemming.
Je bent niets ernstigs aan het doen, je bent gewoon aan het
spelen, spelen met je levensenergie, spelen met je bio-energie
die je haar eigen gang laat gaan.
Zoals de wind waait en de rivier stroomt, zo waai jij en stroom
jij. Voel het.
En wees speels.
Onthoud dat woordje 'speels altijd – bij mij is het een kernwoord.
In India noemen we de schepping Gods leela – Gods spel. God
heeft de wereld niet geschapen, de wereld is zijn spel.
==>>Bagwan-Start Pagina
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
Multatuli
Ik weet niet of we geschapen zijn met een doel,
Of maar bij toeval daar zijn.
Ook niet of een God... of Goden zich vermaken met ons leed,
En schimpen op de onvolmaaktheid van ons bestaan.
Als dit zo waar Zou het vreselijk zijn!
Aan wien de schuld dat zwakken zwak zijn, en
kranken krank en dommen dom?
Wanneer we zijn gemaakt met opzet,
met een doel
En door onze onvolmaaktheid dat niet bereiken...
Dan valt de blaam van al 't verkeerde op ons niet
Op 't maaksel niet...maar op den maker!
Noem hen Zeus, of Jupiter, Jehova, Baal, Djou...
0m het even:
Hy is er niet, of hij moet goed zyn,
om te vergeven, Dat wy hem niet begrijpen.
't Stond aan hem zich te openbaren,
En dit deed hy niet!
Had hy het gedaan, Hy hadde het zo gedaan,
Dat niemand twijflen kon,
Dat ieder zeide: Ik ken hem, Ik voel hem, Ik versta hem.
Wat anderen nu beweren van die God te weten,
Baat my niet. Ik versta Hem niet! Ik vraag me af
waarom Hy zich aan anderen openbaarde, en niet aan my?
Is het eenen kind den vader meer naby dan het andere?
Zoolang een mensenkind dien God niet kent,
Zoolang is het laster te geloven aan dien God!
't kind dat vergeefs den vader aanroept doet geen kwaad...
De vader die vergeefs zijn kind laat roepen, handelt wreed.
En schooner is het geloof: daar is geen vader,
dan dat het doof zal zyn voor zyn kind!
Misschien zyn we eenmaal wyzer! Eens misschien
Zien we in dat Hy er is...Dat Hy ons gade sloeg,
En dat zyn zwygen oorzaak had en grond. Welnu,
Zoodra wy het weten, is de tyd van loven daar,
Maar eerder niet...thans niet! 't Zou God verdrieten,
Te ontwaren dat we hem aanbaden zonder grond.
En dwaasheid is 't, de donkere onwetenheid van heden
Te willen helder maken met een licht...dat nog niet schynt.
Hen dienen? Dwaasheid! Had Hy dienst begeerd,
Hy hadde ons geopenbaard op welke wijs,
En ongerymd is 't dat Hy van den mensch verwacht:
Aanbidding, Dienst en lof, terwijl hijzelf
Omtrent de wijze hoe, ons in het onzekere liet.
Wanneer wy God niet dienen naar zyn zin...
Dan is het Zyn schuld, Zyn schuld en onze schuld is het niet!
Intusschen - Tot we wyzer zyn - Is goed en kwaad dan een?
Ik zie niet in waartoe een God ons dient, in het scheiden
Van 't booze en 't goede. Integendeel! Wie het goede doet
Opdat een God hem loonen zou, maakt juist daardoor
Het goede tot iets kwaads, tot handel. En wie boosheid vliedt,
Uit vrees voor ongenade van dien God...is laf!
Ik ken u niet, o God! Ik riep u aan, Ik zocht,
Ik smeekte om antwoord, En gy zweegt! Ik wou zo graag
Uw wil doen... niet uit vrees voor straf, uit hoop op loon,
Maar zoals 't kind den wil zyns vader doet... uit liefde!
Gy zweegt... en alty zweegt ge!
En ik dool rond en hyg
naar 't uur, waarop ik weten zal dat gy bestaat...
Dan zal ik vragen: "Vader, waarom nu voor het eerst
Uw kind getoond dat het een vader had,
En dat het niet alleen stond in den stryd,
Of waart Ge er zeker van, dat ik Uw wil zou doen
Ook zonder dien te kennen? Dat ik onbewust,
Van uw bestaan, U dienen zou, zoals Ge wilt gediend?
Zou \t waar zijn?
Antwoord, vader, als ge daar zyt, antwoord
Laat niet uw kind vertwyflen, Vader! Blyf niet stom
Op 't bloedig afgeperst laba sabachtani!
Zo kermt de onwetende aan zyn zelfgekozen kruis,
En krimpt van pyn en jammert dat hij dorst...
De wyze - hy die wel weet...Wel God kent - bespot den dwaas,
En rykt hem gal, En jubelt: "Hoor, hy roept zyn vader!"
En prevelt: "Dank, O Heer, dat ik niet ben als hy!"
En zingt 'n psalm: "Welzalig hy die in der boozen raad
niet zit, en niet op het vuile pad der zondaars gaat...
De wyze... sluipt - ter beurse, en schachert integralen.
De Vader zwygt...O God, er is geen God!
's Hage 26 Februari 1861
==>>Max Havelaar of de koffieveilingen der Nederlandsche
Handelmaatschappij
Eduard Douwes Dekker, beter bekend onder de naam Multatuli,
leeft vooral voort in zijn Max Havelaar (1860).
Dit boek wordt het koloniale geweten van politici in Nederland
en van bestuursambtenaren in India.
Groot is Multatuli's invloed ook op de Indische pers met haar
verzet tegen misstanden in de kolonie.
De Max Havelaar geeft een krachtige impuls aan het al
bestaande protest.
In hun kritiek op het koloniale systeem roepen Indische
journalisten Multatuli regelmatig aan als lichtend voorbeeld.
Saidjah en Adinda
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb de grote zee gezien aan de zuidkust,
toen ik daar was met mijn
vader om zout te maken.
Als ik sterf op de zee,
en men werpt mijn lichaam in het diepe water,
zullen er haaien komen.
Ze zullen rondzwemmen om mijn lijk,
en vragen: `Wie van ons zal het
lichaam verslinden dat daar daalt in het water?
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb het huis zien branden van Pa-ansoe,
dat hij zelf had aangestoken omdat hij mataglap was.
Als ik sterf in een brandend huis,
zullen er gloeiende stukken hout
neervallen op mijn lijk.
En buiten het huis zal een groot geroep zijn
van mensen die water werpen om het vuur te doden.
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb de kleine Si-oenah zien vallen uit de klappa-boom,
toen hij een klappa plukte voor zijn moeder.
Als ik val uit een klappa-boom,
zal ik dood nederliggen aan de voet in
de struiken, als Si-oenah.
Dan zal mijn moeder niet schreien,
want zij is dood.
Maar anderen zullen roepen: `Zie,
daar ligt Saidjah! met harde stem.
Ik zal 't niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb het lijk gezien van Pa-lisoe,
die gestorven was van hoge
ouderdom, want zijne haren waren wit.
Als ik sterf van ouderdom, met witte haren,
zullen de klaagvrouwen om mijn lijk staan.
En zij zullen misbaar maken als
de klaagvrouwen bij Pa-lisoeas lijk.
En ook de kleinkinderen zullen schreien,
zeer luid.
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb velen gezien te Badoer,
die gestorven waren.
Men kleedde hen in een wit kleed,
en begroef hen in de grond.
Als ik sterf te Badoer,
en men begraaft mij buiten de dessa,
oostwaarts tegen de heuvel,
waar ‘t gras hoog is,
Dan zal Adinda daar voorbijgaan,
en de rand van haar sarong zal
zachtkens voortschuiven langs het gras…
Ik zal het horen.
Saidjah en Adinda
uit Max Havelaar
Multatuli
(Eduard Douwes Dekker)
----------------Multatuli
Ik weet niet of we geschapen zijn met een doel,
Of maar bij toeval daar zijn.
Ook niet of een God... of Goden zich vermaken met ons leed,
En schimpen op de onvolmaaktheid van ons bestaan.
Als dit zo waar Zou het vreselijk zijn!
Aan wien de schuld dat zwakken zwak zijn, en
kranken krank en dommen dom?
Wanneer we zijn gemaakt met opzet,
met een doel
En door onze onvolmaaktheid dat niet bereiken...
Dan valt de blaam van al 't verkeerde op ons niet
Op 't maaksel niet...maar op den maker!
Noem hen Zeus, of Jupiter, Jehova, Baal, Djou...
0m het even:
Hy is er niet, of hij moet goed zyn,
om te vergeven, Dat wy hem niet begrijpen.
't Stond aan hem zich te openbaren,
En dit deed hy niet!
Had hy het gedaan, Hy hadde het zo gedaan,
Dat niemand twijflen kon,
Dat ieder zeide: Ik ken hem, Ik voel hem, Ik versta hem.
Wat anderen nu beweren van die God te weten,
Baat my niet. Ik versta Hem niet! Ik vraag me af
waarom Hy zich aan anderen openbaarde, en niet aan my?
Is het eenen kind den vader meer naby dan het andere?
Zoolang een mensenkind dien God niet kent,
Zoolang is het laster te geloven aan dien God!
't kind dat vergeefs den vader aanroept doet geen kwaad...
De vader die vergeefs zijn kind laat roepen, handelt wreed.
En schooner is het geloof: daar is geen vader,
dan dat het doof zal zyn voor zyn kind!
Misschien zyn we eenmaal wyzer! Eens misschien
Zien we in dat Hy er is...Dat Hy ons gade sloeg,
En dat zyn zwygen oorzaak had en grond. Welnu,
Zoodra wy het weten, is de tyd van loven daar,
Maar eerder niet...thans niet! 't Zou God verdrieten,
Te ontwaren dat we hem aanbaden zonder grond.
En dwaasheid is 't, de donkere onwetenheid van heden
Te willen helder maken met een licht...dat nog niet schynt.
Hen dienen? Dwaasheid! Had Hy dienst begeerd,
Hy hadde ons geopenbaard op welke wijs,
En ongerymd is 't dat Hy van den mensch verwacht:
Aanbidding, Dienst en lof, terwijl hijzelf
Omtrent de wijze hoe, ons in het onzekere liet.
Wanneer wy God niet dienen naar zyn zin...
Dan is het Zyn schuld, Zyn schuld en onze schuld is het niet!
Intusschen - Tot we wyzer zyn - Is goed en kwaad dan een?
Ik zie niet in waartoe een God ons dient, in het scheiden
Van 't booze en 't goede. Integendeel! Wie het goede doet
Opdat een God hem loonen zou, maakt juist daardoor
Het goede tot iets kwaads, tot handel. En wie boosheid vliedt,
Uit vrees voor ongenade van dien God...is laf!
Ik ken u niet, o God! Ik riep u aan, Ik zocht,
Ik smeekte om antwoord, En gy zweegt! Ik wou zo graag
Uw wil doen... niet uit vrees voor straf, uit hoop op loon,
Maar zoals 't kind den wil zyns vader doet... uit liefde!
Gy zweegt... en alty zweegt ge!
En ik dool rond en hyg
naar 't uur, waarop ik weten zal dat gy bestaat...
Dan zal ik vragen: "Vader, waarom nu voor het eerst
Uw kind getoond dat het een vader had,
En dat het niet alleen stond in den stryd,
Of waart Ge er zeker van, dat ik Uw wil zou doen
Ook zonder dien te kennen? Dat ik onbewust,
Van uw bestaan, U dienen zou, zoals Ge wilt gediend?
Zou \t waar zijn?
Antwoord, vader, als ge daar zyt, antwoord
Laat niet uw kind vertwyflen, Vader! Blyf niet stom
Op 't bloedig afgeperst laba sabachtani!
Zo kermt de onwetende aan zyn zelfgekozen kruis,
En krimpt van pyn en jammert dat hij dorst...
De wyze - hy die wel weet...Wel God kent - bespot den dwaas,
En rykt hem gal, En jubelt: "Hoor, hy roept zyn vader!"
En prevelt: "Dank, O Heer, dat ik niet ben als hy!"
En zingt 'n psalm: "Welzalig hy die in der boozen raad
niet zit, en niet op het vuile pad der zondaars gaat...
De wyze... sluipt - ter beurse, en schachert integralen.
De Vader zwygt...O God, er is geen God!
's Hage 26 Februari 1861
==>>Max Havelaar of de koffieveilingen der Nederlandsche
Handelmaatschappij
Eduard Douwes Dekker, beter bekend onder de naam Multatuli,
leeft vooral voort in zijn Max Havelaar (1860).
Dit boek wordt het koloniale geweten van politici in Nederland
en van bestuursambtenaren in India.
Groot is Multatuli's invloed ook op de Indische pers met haar
verzet tegen misstanden in de kolonie.
De Max Havelaar geeft een krachtige impuls aan het al
bestaande protest.
In hun kritiek op het koloniale systeem roepen Indische
journalisten Multatuli regelmatig aan als lichtend voorbeeld.
Saidjah en Adinda
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb de grote zee gezien aan de zuidkust,
toen ik daar was met mijn
vader om zout te maken.
Als ik sterf op de zee,
en men werpt mijn lichaam in het diepe water,
zullen er haaien komen.
Ze zullen rondzwemmen om mijn lijk,
en vragen: `Wie van ons zal het
lichaam verslinden dat daar daalt in het water?
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb het huis zien branden van Pa-ansoe,
dat hij zelf had aangestoken omdat hij mataglap was.
Als ik sterf in een brandend huis,
zullen er gloeiende stukken hout
neervallen op mijn lijk.
En buiten het huis zal een groot geroep zijn
van mensen die water werpen om het vuur te doden.
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb de kleine Si-oenah zien vallen uit de klappa-boom,
toen hij een klappa plukte voor zijn moeder.
Als ik val uit een klappa-boom,
zal ik dood nederliggen aan de voet in
de struiken, als Si-oenah.
Dan zal mijn moeder niet schreien,
want zij is dood.
Maar anderen zullen roepen: `Zie,
daar ligt Saidjah! met harde stem.
Ik zal 't niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb het lijk gezien van Pa-lisoe,
die gestorven was van hoge
ouderdom, want zijne haren waren wit.
Als ik sterf van ouderdom, met witte haren,
zullen de klaagvrouwen om mijn lijk staan.
En zij zullen misbaar maken als
de klaagvrouwen bij Pa-lisoeas lijk.
En ook de kleinkinderen zullen schreien,
zeer luid.
Ik zal ‘t niet horen.
Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb velen gezien te Badoer,
die gestorven waren.
Men kleedde hen in een wit kleed,
en begroef hen in de grond.
Als ik sterf te Badoer,
en men begraaft mij buiten de dessa,
oostwaarts tegen de heuvel,
waar ‘t gras hoog is,
Dan zal Adinda daar voorbijgaan,
en de rand van haar sarong zal
zachtkens voortschuiven langs het gras…
Ik zal het horen.
Saidjah en Adinda
uit Max Havelaar
Multatuli
(Eduard Douwes Dekker)
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kindren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
B L A U W B I L G O R G E L
Zijn vader was een porgel.
Zijn moeder was een porulan.
Als hij niet wokt of worgelt, dan ligt hij languit in de zon
en knoestert hij zijn knezidon.
Hij lust alleen maar korgel.
Behalve als de nachtuil krijst, dan eet hij riep en rimmelrijst.
Hij is de oervader van de Nederlandse fabeldieren,
en de eerste regel van zijn gedicht behoort volgens website
allesopeenrij.nl tot de twintig bekendste dichtregels:
Ik ben de blauwbilgorgel. C. Buddingh (1918-1985)
schreef dit vers en drie andere gorgelrijmen
(De bozbezbozzel, De vogel Kraps
en De gringergoriaan) in de eerste maanden van 1943 tijdens
zijn verblijf in een sanatorium,
waar hij herstelde van tuberculose.
En dus wordt de blauwbilgorgel dit jaar 65,
een kroonjaar dat met name in Dordrecht,
de stad waar Buddingh woonde en werkte, gevierd wordt.
Maar ook in 2009 kan er reden tot gedenken zijn,
want in 1944 verschenen die eerste vier gorgelrijmen voor het
eerst in druk, clandestien, bij de Bezige Bij.
De Dordtse uitgeverij Liverse, bekend als uitgever van light
verse, vroeg zesentwintig dichters een gorgelrijm te schrijven
in navolging van Buddingh’.
Dat leverde de bundel De Blauwbilgorgel 65 jaar!! op,
een prachtig geillustreerde hommage.
----------------Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kindren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
B L A U W B I L G O R G E L
Zijn vader was een porgel.
Zijn moeder was een porulan.
Als hij niet wokt of worgelt, dan ligt hij languit in de zon
en knoestert hij zijn knezidon.
Hij lust alleen maar korgel.
Behalve als de nachtuil krijst, dan eet hij riep en rimmelrijst.
Hij is de oervader van de Nederlandse fabeldieren,
en de eerste regel van zijn gedicht behoort volgens website
allesopeenrij.nl tot de twintig bekendste dichtregels:
Ik ben de blauwbilgorgel. C. Buddingh (1918-1985)
schreef dit vers en drie andere gorgelrijmen
(De bozbezbozzel, De vogel Kraps
en De gringergoriaan) in de eerste maanden van 1943 tijdens
zijn verblijf in een sanatorium,
waar hij herstelde van tuberculose.
En dus wordt de blauwbilgorgel dit jaar 65,
een kroonjaar dat met name in Dordrecht,
de stad waar Buddingh woonde en werkte, gevierd wordt.
Maar ook in 2009 kan er reden tot gedenken zijn,
want in 1944 verschenen die eerste vier gorgelrijmen voor het
eerst in druk, clandestien, bij de Bezige Bij.
De Dordtse uitgeverij Liverse, bekend als uitgever van light
verse, vroeg zesentwintig dichters een gorgelrijm te schrijven
in navolging van Buddingh’.
Dat leverde de bundel De Blauwbilgorgel 65 jaar!! op,
een prachtig geillustreerde hommage.
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
Alice Nahon
Antwerpen, 16 augustus 1896 - aldaar, 21 mei 1933 was ze een Antwerpse dichteres.
Ze was de grootmoeder van jeugdboekenschrijfster en dichteres Tine Rabhooy.
In Vlaanderen is Nahon wellicht het meest bekend van de
versregels van haar Avondliedeke III:
"...t is goed in 't eigen hert te kijken, nog even voor het slapen gaan,
of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan, ..."
Haar vader was Nederlander en haar moeder, Julia Gijsemans,
was afkomstig van Putte bij Mechelen.
Zij was derde in een gezin van elf kinderen.
Vanaf haar achttiende werkte ze korte tijd als leerling-verpleegster
in het Stuivenberg-ziekenhuis te Antwerpen.
Zij leed aan chronische bronchitis en depressiviteit en bracht
meerdere jaren door in diverse sanatoria, waaronder
Tessenderlo.
Toch schreef zij in die periode twee dichtbundels:
Vondelingskens (1920) en
Op zachte vooizekens (1921), die haar een enorme populariteit
bezorgden.
Na verblijven in Italie en Frankrijk ging ze vanaf 1927 werken in
de stadsbibliotheek van Mechelen.
Met de bundel Schaduw (1928) wilde ze zich afzetten tegen
haar zoetgevooisd imago en tegen de kritiek van onder andere
Paul van Ostaijen.
Met hem werkte ze eerder samen op de redactie van
De Schelde, een Vlaams-nationalistisch dagblad.
In haar laatste levensjaar woonde ze in de Carnotstraat in Antwerpen;
onderzoek in de bevolkingsregisters heeft uitgewezen dat
alleen haar Engelse vriendin, Sylvia Newton, daar ingeschreven was.
De dichtbundel Maart-April verscheen postuum (1936).
Op 16 augustus 1996 was het precies 100 jaar
geleden dat Alice Nahon in Antwerpen geboren werd.
In de jaren tussen de twee wereldoorlogen
was ze een echte ster,
die een breed publiek charmeerde met haar gedichten.
----------------Alice Nahon
Antwerpen, 16 augustus 1896 - aldaar, 21 mei 1933 was ze een Antwerpse dichteres.
Ze was de grootmoeder van jeugdboekenschrijfster en dichteres Tine Rabhooy.
In Vlaanderen is Nahon wellicht het meest bekend van de
versregels van haar Avondliedeke III:
"...t is goed in 't eigen hert te kijken, nog even voor het slapen gaan,
of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan, ..."
Haar vader was Nederlander en haar moeder, Julia Gijsemans,
was afkomstig van Putte bij Mechelen.
Zij was derde in een gezin van elf kinderen.
Vanaf haar achttiende werkte ze korte tijd als leerling-verpleegster
in het Stuivenberg-ziekenhuis te Antwerpen.
Zij leed aan chronische bronchitis en depressiviteit en bracht
meerdere jaren door in diverse sanatoria, waaronder
Tessenderlo.
Toch schreef zij in die periode twee dichtbundels:
Vondelingskens (1920) en
Op zachte vooizekens (1921), die haar een enorme populariteit
bezorgden.
Na verblijven in Italie en Frankrijk ging ze vanaf 1927 werken in
de stadsbibliotheek van Mechelen.
Met de bundel Schaduw (1928) wilde ze zich afzetten tegen
haar zoetgevooisd imago en tegen de kritiek van onder andere
Paul van Ostaijen.
Met hem werkte ze eerder samen op de redactie van
De Schelde, een Vlaams-nationalistisch dagblad.
In haar laatste levensjaar woonde ze in de Carnotstraat in Antwerpen;
onderzoek in de bevolkingsregisters heeft uitgewezen dat
alleen haar Engelse vriendin, Sylvia Newton, daar ingeschreven was.
De dichtbundel Maart-April verscheen postuum (1936).
Op 16 augustus 1996 was het precies 100 jaar
geleden dat Alice Nahon in Antwerpen geboren werd.
In de jaren tussen de twee wereldoorlogen
was ze een echte ster,
die een breed publiek charmeerde met haar gedichten.
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
Jacob Cats
Der dwasen bant, is onverstant.
Wat isser menich mensch in onsen tijt te vinden
Die aen een enckel stroo sich plach te laten binden.
Wat isser menich mensch die wat een ander doet
Houdt voor een stalen bant die niemant breken moet.
So plach het domme vee met onghewisse schreden
Oock op een quaden wegh een ander na te treden.
Ghy, leeft ghelijck een mensch, dat is na wijsen raet,
Doet na de reden eyscht niet so de werelt gaet.
De schrijver en staatsman Jacob Cats is als ‘vader(tje) Cats’ de
geschiedenis ingegaan vanwege zijn spreuken en zegswijzen,
die ook nu nog geciteerd worden, en op grond van zijn sterk
onderwijzende werk.
De uit Zeeland afkomstige Cats studeert rechten in Leiden en
Orleans, is daarna werkzaam als advocaat en pensionaris in
Middelburg en Dordrecht. Van 1636-1651 is hij
raadspensionaris van Holland.
Hij trouwt in 1605 met de Antwerpse Elisabeth van
Valckenburg, die al in 1630 overlijdt.
Het echtpaar krijgt vijf kinderen.
Zorgvliet, het huis waar Cats zijn laatste jaren doorbrengt, is
als Catshuis al decennia lang de officiele ambtswoning van de
Nederlandse premier.
==>>Jacob Cats
----------------Jacob Cats
Der dwasen bant, is onverstant.
Wat isser menich mensch in onsen tijt te vinden
Die aen een enckel stroo sich plach te laten binden.
Wat isser menich mensch die wat een ander doet
Houdt voor een stalen bant die niemant breken moet.
So plach het domme vee met onghewisse schreden
Oock op een quaden wegh een ander na te treden.
Ghy, leeft ghelijck een mensch, dat is na wijsen raet,
Doet na de reden eyscht niet so de werelt gaet.
De schrijver en staatsman Jacob Cats is als ‘vader(tje) Cats’ de
geschiedenis ingegaan vanwege zijn spreuken en zegswijzen,
die ook nu nog geciteerd worden, en op grond van zijn sterk
onderwijzende werk.
De uit Zeeland afkomstige Cats studeert rechten in Leiden en
Orleans, is daarna werkzaam als advocaat en pensionaris in
Middelburg en Dordrecht. Van 1636-1651 is hij
raadspensionaris van Holland.
Hij trouwt in 1605 met de Antwerpse Elisabeth van
Valckenburg, die al in 1630 overlijdt.
Het echtpaar krijgt vijf kinderen.
Zorgvliet, het huis waar Cats zijn laatste jaren doorbrengt, is
als Catshuis al decennia lang de officiele ambtswoning van de
Nederlandse premier.
==>>Jacob Cats
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
---------------------------
MEI
Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald over de bruggn, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.
En dit zijn de laatste regels:
Ik groef een graf waar golven komen toe-
Dekken het zand en legde haar daar neer,
Daarover zand: de golven komen weer
En dalen weer met lachen of geschrei
Daar ligt bedolven mijne kleine Mei.
==>>Herman Gorter
==>>Verzen van Herman Gorter
----------------MEI
Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald over de bruggn, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.
En dit zijn de laatste regels:
Ik groef een graf waar golven komen toe-
Dekken het zand en legde haar daar neer,
Daarover zand: de golven komen weer
En dalen weer met lachen of geschrei
Daar ligt bedolven mijne kleine Mei.
==>>Herman Gorter
==>>Verzen van Herman Gorter
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
Ook een paar van mezelf
(Deze zelf gemaakt in de jaren 1980)
DE SCHANS VAN SCHANSELAAR
STOND SCHAAMTELOOS
VAN SMERIGHEID
SCHEEF EN SCHABBERIG
EN VOL SCHAMPACHTIGHEID
IN ZIJN SCHONE SCHIJN
ER BIJ
DE SCHANS HAD SCHRIJNENDE
SCHADE GELEDEN
DOOR EEN SCHENDENDE
SCHURK VAN AARD
TIJDENS DIT SCHOUWSPEL
HAD EEN SCHARE ZICH
SCHELDEND EN SCHIMPEND
OM DE SCHENDER
HEEN GESCHAARD
EEN SCHOUT HAD NA
ENIGE SCHATTING
DE SCHREPELIGE SCHELM
SCHADE PLICHTIG GESTELD
DOCH DE SCHANDELIJKE SCHELM
KON ZIJN SCHANDALIGE SCHELMERIJ
NIET SCHIKKEN
IN ZIJN ZAKKEN HAD HIJ PENNING
NOCH SCHELLING
DUS GEEN GELD
DUS DE SCHANS STOND IN DE
ZONNESCHIJN
NOG ALTIJD SCHRIJNEND
IN ZIJN SCHONE SCHIJN
SCHRIL ER ZO BIJ
DE SCHOUT BEVAL DE
SCHAMIELE SCHOOIER
AAN DE SCHOONMAAK
VAN DE SCHANS TE GAAN
MET GROTE SCHROBBER
IS DE SCHLEMIEL
SCHWARDONEREND
AAN HET SCHUIEREN EN
SCHROBBEN GEGAAN
DOCH TOEN DE SCHOUT
EVEN NIET KEEK
SCHEERDE DE SCHOBBEJAK
SNEL SCHOOTAAN
HIERDOOR HEEFT HIJ DE SCHANS
EN DE SCHOUT VAN SCHANSELAAR
BEHOORLIJK VOOR SCHUT
LATEN STAAN
DAARDOOR STAAT DE SCHANS
VAN SCHANSELAAR
SCHANDALEUS
IN SCHELLE ZONNESCHIJN
ER ZO BIJ
DOOR DEZE SCHANDALIGE
GESCHIEDENIS IS
DE SCHANS VAN SCHANSELAAR
NOG STEEDS TE SCHOUWEN
IN ZIJN SCHONE SCHIJN...
***********************************************
Nou vooruit nog eentje
(Deze zelf gemaakt in de begin jaren '60)
***********************************************
Ik denk wel eens aan later
Ik denk wel eens aan later
en zie een dametje fijn
al samen met haar heertje
die samen met pensioen zijn
Het dametje praat met haar heertje
al over vroegere tijd
doch meestal over het weertje
en over de zaligheid
Het heertje oud en krakerig
kijkt zijn dametje vriendelijk aan
en stelt de dagelijkse vraag
Zullen we wandelen gaan
Weer thuis nemen
het dametje en het heertje
een drankje met een koekje erbij
en samen keuvelen ze over het jaargetij
Het heertje zit heel deftig
en het dametje zit ook net
Ze schaken samen een rondje
en zij is aan zet
Het dametje en het heertje
zijn over het leven tevree
's avonds brandt de kachel
en kijken ze teevee
Ik denk wel is aan later
en word wel is bang
Het leven is vol gevaar
en leven we wel zo lang
Doch telkens als ik aan later denk
verdring ik
die gedachten snel
en maak van mijn dametje en heertje
weer snel een gelukkig stel
-
Nellie
- Berichten: 10686
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 05:26
Hallo lieve Lady Troy.
Erg leuk!!!
Even een gedichtje.
Beter iets dan niets he.
De sterren staan klaar
De sterren staan weer klaar
De nacht is weer daar
Zo gaat het steeds iedere keer
De dag, de nacht, heen en weer
En heb je dan wel eens bedacht
Wat het voor je heeft gebracht
Weer een lach of een traan
Heb daar wel eens bij stil gestaan
Heb je de liefde in je hart
Vandaag onder de mensen gebracht
En zag je een glimlach
Op een eenzaam gelaat
Dan heb je gevoeld
dat je hart opengaat
Shadow
Groetjes van Nellie.
Erg leuk!!!
Even een gedichtje.
Beter iets dan niets he.
De sterren staan klaar
De sterren staan weer klaar
De nacht is weer daar
Zo gaat het steeds iedere keer
De dag, de nacht, heen en weer
En heb je dan wel eens bedacht
Wat het voor je heeft gebracht
Weer een lach of een traan
Heb daar wel eens bij stil gestaan
Heb je de liefde in je hart
Vandaag onder de mensen gebracht
En zag je een glimlach
Op een eenzaam gelaat
Dan heb je gevoeld
dat je hart opengaat
Shadow
Groetjes van Nellie.
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
Een Kerst Verhaal
Als kind woonde ik 5 jaar in een dorp
bij een pleeggezin...op een boerderij.
Ik had al vroeg de wens
om een Kinderboek met een
hard kaft te willen hebben.
Ze hadden op de boerderij alleen maar de Bijbel in huis.
Daar heb je de stadse madam weer...Ze wil een boek.
Nou wordt die mooi...nee dus!
(Jaren later ik terug in de stad
zeiden ze vaak...Daar heb je... die Boerentrien weer...)
Maar...
Met geen verjaardag ...en Sinterklaas en Kerst...
ik kreeg geen boek.
Doe maar gewoon
dan doe je al gek genoeg...zulks zeiden ze dan.
Mooie excuus patronen werden bedacht om mijn toen
liefste wens...niet
kado te geven.
Ze waren er erg vroom en Zondag 2x naar de kerk
was er heel gewoon.
Dat ging allemaal lopende er naar toe.
Was niet echt dicht bij de boerderij...die Kerk.
Maar op een dag besloot ik:
Als ik dit jaar geen boek krijg
met harde kaft...dan geloof ik nooit meer in God.
Ik werd dat jaar 9 jaar...(in Maart)
Wat ik ook kreeg er was geen boek bij.
Het werd Sinterklaas feest...wat ze ook uitdeelden ...er was
geen boek bij.
Had ik toch al wat jaartjes ...om gevraagd...maar niks hoor.
Het werd Kerst...Dec. 1952
en we gingen wandelende naar de kerk.
Daar zaten de kinderen apart.
Er werden plots kadootjes uitgedeeld en een Sinaasappel.
Ze pakten allemaal snel hun pakje uit...van alles wat ik zag
ze kregen... geen boek.
Mijn pakje leek de vorm van een boek te hebben.
Ik durfde het bijna niet open te maken
om de evt. teleurstelling.
(Die ik al zo lang ...omtrent ...kende!)
Maar dit keer... via de Kerk...zat er een boek in.
En het had ook een hard kaft.
Ik heb het boek nog steeds.
Kerst 1952 staat er op de ingeplakte kaart
met de (NH) Kerk ...Beekbergen op de kaart.
Dit boek was het...
Nou wonderlijk wel...zo op de valreep... van
het eind...dat jaar.
En ...via ...de Kerk...
Maar... dan weet je...waarom... ik nog steeds
in God geloof!
Ha ha haaa
Groetjes van Lady Troy
-
LadyTroy
- Beheerder
- Berichten: 42487
- Lid geworden op: 06 feb 2012, 04:02
==>>
Queen
Je begrijpt al wel dat ik ook fan was van
Freddy Mercury en de groep Queen
Daarom mogen ook zij niet ontbreken op mijn categorie: Muziek.
Er staan in de plaatjes genoeg over de groep Queen gezegd
en er is ook muziek te horen van de groep Queen
en van Freddy Mercury.
Ik hoop dat je er net zo van geniet als ik zelf.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Queen
Queen
Je begrijpt al wel dat ik ook fan was van
Freddy Mercury en de groep Queen
Daarom mogen ook zij niet ontbreken op mijn categorie: Muziek.
Er staan in de plaatjes genoeg over de groep Queen gezegd
en er is ook muziek te horen van de groep Queen
en van Freddy Mercury.
Ik hoop dat je er net zo van geniet als ik zelf.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Queen